Dostępna w wielu wersjach i z napędem na jedną lub obie osie, krytykowana jest głównie za zaawansowaną wiekowo konstrukcję i kiepską jakość wykończenia. Rosyjski dostawczak ma jednak niepodważalne zalety. Testowana przez nas wersja z zabudową izotermiczną to odporny na przeciążenia, dystrybucyjny wóz dobrze sprawujący się na najgorszych drogach.

Trzyosobowa kabina Gazeli 330202-1143 należy do najprzestronniejszych wśród aut dostawczych. W szoferce nie ma tunelu silnika, jak np. w produkowanym do niedawna Lublinie 3 Mi, który był jedynym bezpośrednim konkurentem Gazeli. Deska rozdzielcza z pewnością nie jest stylistycznym novum, ale nie razi też archaicznymi kształtami. Prawie wszystkie podstawowe pokrętła, przyciski i dźwignie są logicznie rozmieszczone. Prawie, bo stacyjkę umieszczono w obudowie kolumny kierownicy po lewej stronie. Ach, ta rosyjska myśl techniczna. Jakość materiałów i wykończenia szoferki Gazeli odbiega od zachodnich konkurentów w takim samym stopniu jak cena wozu. Wyposażenie również. Wprawdzie rosyjski dostawczak ma wspomaganie i regulację wysokości kierownicy, ale o komputerze pokładowym czy klimatyzacji można zapomnieć. Za tak niską cenę (68.740 zł netto z zabudową), nie można przecież oczekiwać cudów.

Równiutko "rechoczący" andrychowski turbodiesel to jedna z najjaśniejszych stron wozu. 115-konny motor common rail współpracujący z pięciostopniową, manualną skrzynią biegów, sprawnie rozpędza wóz również z pełnym obciążeniem. Gdy mocnej przyciśniesz gaz, płynnie rozkręca się niezależnie od aktualnej prędkości obrotowej. Nie traci tchu przy 3.500-3.700 obr./min, tak, jak porzedni, 102-konny silnik Andorii stosowany w Gazeli. Również turbodziura jest niemal niewyczuwalna. W porównaniu do dotychczasowego diesla Andorii 2.4 TD (102 KM) to spory krok naprzód. Jeśli nie masz "ciężkiej" prawej nogi 115-konna, załadowana Gazela w cyklu mieszanym nie powinna spalić więcej niż 14 l ON na 100 km.

Ruszamy krajową "19-tką" z Lublina do Białegostoku. W ładowni 1.400 kg. Tuż za Lublinem jest najgorszy odcinek tej trasy. Kto nie chce zostawić tu zawieszenia nie przekracza pięćdziesiątki. Na takiej drodze Gazela czuje się jak w domu. Duży skok zawieszenia zapobiega podskakiwaniu, tyłem nie buja, z mało czułym układem kierowniczym nie trzeba walczyć w koleinach, a do kabiny przenoszą się niewielkie drgania. Trochę hałasuje tylko drążek zmiany biegów. Zjeżdżamy z "krajówki" na jedną z najgorszych w okolicy dróg gminnych. Na Gazeli dziury nie robią większego wrażenia, podczas gdy towarzyszący nam Citroenem C5 kolega jedzie zygzakiem 20 km/h.

Na zamkniętym odcinku drogi sprawdzamy prędkość maksymalną. Gazela osiąga deklarowane przez producenta 130 km/h, ale lepiej nie przekraczać setki. Powyżej tej prędkości skuteczność hamulców mocno spada. Zresztą i przy mniejszych prędkościach hamulce dostawczaka odstają od konkurencji.

Wpisana w dowodzie rejestracyjnym ładowność z izotermą - 1.415 kg - to wartość raczej teoretyczna i wynika z konieczności zachowania DMC wozu na poziomie poniżej 3,5 t, a nie z faktycznych możliwości. W praktyce, wielu użytkowników regularnie obciąża takie Gazele ciężarami ok. 2.000 kg.

Wykonana przez lubelską firmę Bednarczyk zabudowa izotermy jest estetyczna i dokładnie wykończona. Kosztuje 12.750 zł netto.

Niska cena. Dobry silnik. Zawieszenie stworzone na nasze drogi. Odporna na przeciążenia konstrukcja.

Minusy

Przestarzała konstrukcja. Kiepskie wykończenie. Skromne wyposażenie. Słabe hamulce.